ngayong pasko
siet.dati ko na naisip at na-"realize" 'to pero I don't know, I have this stronger force within me that keeps on denying it.
"hanggang dito na lamang tayo". oo, tama... alam natin na tayo ay ganito at ganoon, ngunit, subalit, wala na itong ilalayo pa. wala nang "improvement" o "development" pa na mangyayari. malungkot, oo, its FREAKING SAD, pero sana makayanan kong tanggapin. Ngunit, hindi ko rin magawang ituloy ang pagsuko, ang pag "give up" ba...dahil kung saan man ako tumingin o humingi ng adbiso, pare-pareho ang kanilang sinasabi sa aken... "dude, meron iyan...maghintay ka lang...ang sweet kaya". lumalayo ako hindi dahil pagod na akong maghintay, actually kaya ko pang maghintay, oo, kayang-kaya ko pa... lahat ng tao at bagay ipagpapaliban ko para lang magkasya sa sched ko ang continuous na paghihintay sayo, pero naisip ko... its over, even when it hasn't started yet...gets mo ba? na- "realize" ko... maghintay man ako ng siyam siyam, ganito pa rin naman ang estado ng "kung anuman ang mayroon tayo ngayon". hindi iyan magbabago.baket?malay.paano nangyari ito?ewan.gusto ko man alamin at bigyang solusyon ito, wala lang ako magagawa.iiyakan ko ito ng ilang beses at ilang araw dahil gusto kita.oo, totoo, ngunit wala na tayong magagawa kung ayaw sa atin ng tadhana.seryoso, hindi ito puros kakornihan o ka "mushy"-han...siet...nakita na kita sa tabi ko... nakita ko na ang sarili kong kasama ka, kung saan man... nagtatawanan at nagkukulitan, pero, nakita ko na rin na sa mga oras na iyon, puro katahimikan at ka-walang saysay ang mangyayari sa atin. sabi nila, "things will work out if you do something about it, or if you work things out"...anlabo,pero gets? puro "work things out" kung wala na rin naman iwowork out?ang hirap nito aminin sa sarili, dahil mayroon na ring mga nakapagsabi noon na "wala...mukhang wala talagang 'sincerity or effort' "...maaaring totoo nga ito, pero siempre,ako tanga at umaasa pa diba? pero bumalik tayo sa "realization" ko...waiting has just become useless...not because uubusin lang nito ang iyong lakas at pagmamahal, its also useless because when you reach the end of it all, wala ka rin mapapala... nakatulong ng malaki ang blog ng isang kaibigan...siya rin ay nagkaroon ng sarili niyang "realization"...haha... paskong pasko napakalungkot ng aking iniisip... hindi....matagal na ito....ngayon ko lang siguro tunay na sisimulan ang pag "give up"...pero ewan...hindi ko na alam... I'm just repeating myself...after some time, I'll write another entry similar to this one, and it will just be a continuous routine... aaaghh.... feeling itself is useless.... but what the heck... HAPPY CHRISTMAS! Jesus, save me from myself! I love you! and you too!
